O kadar!

Ben birşeyler yaşadığıdım insanlardan kolay kolay kopamam.Önceden güldüğüm dostlarıma sonradan hiç tanımıyormuş gibi yada bir düşman gibi davranamam.Uzaktan gördüğümde içim acır benim.Bana denilecek en kötü şeyleri söylemiş olsalar bile bir tebessümlerinde özlediğimi hatırladım, geçer nefretim.Ben kolay duygusallaşırım kendim gibi görürüm herkesi.Birisi bana dertlerini anlatırken zayıf noktalarını kazımam aklıma. Küsünce suratına tüm rezilliklerini püskürtemem.Gider küs olduğum insana bile önceden kardeşim dediysem birşey olduğunda uçar gelirim onun yanına.Korurum onu.”Bak ben çok güçlüyüm hiç ağlamam” gibisinden hiç davranmadımda ben. Yada gururumu ve egolarımı hiç sevgimden üstün tutmadım.Böyle olmam,çok değer vermem belki çok yıprattı beni. Belki kimse sevgimi haketmedi. Ama o kalbi sikilmişler gibi olamam ben. Asıl acınacak olan ben değil onlardır.Benim hala bi ruhum olduğu için mutluyum ben. Doya doya ağlayabildiğim için mutluyum. Sizin kalbinizi gururunuz ve egolarınız çoktan sikmiş.Siz “yaşanılmış”ların, “hatıraların” nasıl hissettirdiğini öğrenmelisiniz bence.